Σ’ ένα σταθμό αμίλητοι κι οι δυο
κοιτάμε το ρολόι
και όταν πια ζυγώνει η οκτώ
το δάκρυ μου κρατώ και τέλος σε ρωτώ
Με ποιον θα πας με ποιον θα μ’ αρνηθείς
δεν σκέφτηκες ακόμα
κοντά σ’ αυτόν με μένανε θα ζεις
και τότε θα με θυμηθείς
Σ’ ένα σταθμό απόμεινα εγώ
και βρέχει μοιρολόι
και μακριά που χάθηκες κοιτώ
και κλαίω και ρωτώ
πως το ’κανες αυτό
Με ποιον θα πας με ποιον θα μ’ αρνηθείς
δεν σκέφτηκες ακόμα
κοντά σ’ αυτόν με μένανε θα ζεις
και τότε θα με θυμηθείς