Ποιος να μ’ ακούσει τι θα πω
και ποιος στ’ αλήθεια θα με νιώσει
ό, τι συνήθως αγαπώ
τα όνειρά μου θα σκοτώσει
Τι κι αν αγάπησα πολύ
κανείς δε μου `χει απομείνει
όλοι μου είπανε ψυχρά
δική σου είναι η ευθύνη
Το παράπονο με πνίγει κι είναι άδικο
κάθε βράδυ να μεθάω σε σκυλάδικο
το ζεϊμπέκικο του πόνου το χορεύω εγώ
κάνω στίχο τον καημό μου και τον τραγουδώ
Θέλω να βγάλω μια κραυγή
όμως θα πάει κι αυτή χαμένη
ποιος ξέρει να μου πει γιατί
γιατί μισούν οι προδομένοι
Μου `πες πατέρα μια φορά
“μην κλαις γι’ αγάπη, δεν αξίζει”
ξέχασες όμως να μου πεις
η μοναξιά πόσο κοστίζει
Το παράπονο με πνίγει κι είναι άδικο
κάθε βράδυ να μεθάω σε σκυλάδικο
το ζεϊμπέκικο του πόνου το χορεύω εγώ
κάνω στίχο τον καημό μου και τον τραγουδώ
