Έχω λόγους που όλο χάνομαι
κι όλο στα παλιά γυρίζω
δε σε νιώθω, δε σ’ αισθάνομαι
κι όλο μακριά αρμενίζω.
Κρίμα, δεν είσαι αυτή που ονειρεύτηκα
φεύγω, για όλα πες πως έφταιξα
ψάχνω τα χίλια δυο κομμάτια μου
κρύβω τα βουρκωμένα μάτια μου.
Κλαίει μαζί μου το φεγγάρι
και με παίρνει αγκαλιά
σαν γυναίκα, σαν μια μάνα
μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
Έλα μοναξιά μου ζόρικη
κάνε με κι απόψε χάλια
έλα νύχτα μου αφόρητη
να μετρήσεις τα μπουκάλια.
