Βγαίνω τις νύχτες, ψάχνω από κάπου να πιαστώ,
κάτι να νιώσω, κάτι να ζήσω που ν’ αξίζει.
Κι είν’ όλα αυτά στημένα σ’ ένα λάθος σκηνικό,
σαν εφιάλτης που ν’ αποφύγω δεν μπορώ.
Σκόρπια ζωή, χαμένα όνειρα
κι αισθήματα καμένα,
μια φυλακή που μέσα κλείνω
ό, τι ένιωσα για σένα.
Σκόρπια ζωή και τα κομμάτια της
στο δρόμο πεταμένα.
Τι να σου πω, αφού δε σ’ έχω
δεν υπάρχω ούτ’ εγώ.
Χάνω τον εαυτό μου κάθε μέρα πιο πολύ
μέσα σε λόγια. μέσα σε άσκοπα ξενύχτια.
Με παρασύρει ο δρόμος που δεν έχει επιστροφή,
μα δε με νοιάζει, έχω απ’ τα πάντα κουραστεί.
Σκόρπια ζωή, χαμένα όνειρα
κι αισθήματα καμένα,
μια φυλακή που μέσα κλείνω
ό, τι ένιωσα για σένα.
Σκόρπια ζωή και τα κομμάτια της
στο δρόμο πεταμένα.
Τι να σου πω, αφού δε σ’ έχω
δεν υπάρχω ούτ’ εγώ.
