Πήρα μια βαλίτσα κι ένα δρόμο μακρινό
φτάνει κάθε μέρα σ’ άλλο τόπο να ξεχνώ
κι ούτε να σ’ ακούω να μιλάς
ούτε να σε βλέπω να γελάς
Δεν είναι για σένα που μόνη γυρνώ
που μπαίνω σε τρένα χωρίς γυρισμό
δεν είναι για σένα που ζω στη φωτιά
το κάνω για μένα που δε σ’ έχω πια
Βρήκα ένα τρόπο να μην είμαι πουθενά
ξένο μες στους ξένους το κορμί μου να πετά
κι ούτε να με νοιάζει πώς τα πας
ούτε τα φιλιά σου που σκορπάς
Δεν είναι για σένα που μόνη γυρνώ
που μπαίνω σε τρένα χωρίς γυρισμό
δεν είναι για σένα που ζω στη φωτιά
το κάνω για μένα που δε σ’ έχω πια
