Είχα μια μάνα μάγισσα
αληθινή μαγεύτρα,
με παρατσούκλι όμορφο
του έρωτα πλανεύτρα.
Με γύρναγε μες στις φωτιές
και στ’ αντρικά τα μάτια,
ακόμα κι όταν γέλαγε
στα πρόχειρα κρεβάτια.
Τον άνεμο λιβάνιζε
κι εκείνος σταματούσε κι όλα
τα τρένα φεύγανε
για κει που αγαπούσε.
Μα δεν αγάπησε ποτέ,
θαρρώ ούτε κι εμένα.
“Ποτέ μη νιώσεις έρωτα
όσο αγαπάς εσένα”.
Μου το `λεγε και τρέχανε
καλέ μου τα μάτια της
στ’ αστέρια και το σκοτάδι
το ‘σκιζε σαν δίκοπα μαχαίρια.
Μα κείνος που την σκότωσε
είχε το βλέμμα ίσιο
και ξέχασα τα λόγια της
για να τον αγαπήσω.
