Έτσι, σαν έριξα και το στερνό δαυλί στὸ φωτογώνι
δαυλί της ζωής μου της κλεισμένης μες στο χρόνο
στο φωτογώνι της καινούργιας λευτεριᾶς σου, Ελλάδα
αναψυχώθηκε άξαφνα τρανή η κραυγή μου, ως να ‘ταν
όλο χαλκός το διάστημα ή ως να ‘χα τ’ άγιο κελί
του Ηράκλειτου τριγύρα μου, όπου, χρόνια,
για την αιωνιότητα εχάλκευε τους στοχασμούς του
και τους κρεμνούσε ως άρματα στης Έφεσος το ναό
ως σας έκραζα σύντροφοι.
