Τα ’χω όλα μαζέψει κι η βαλίτσα έχει κλείσει
Αφού ψάχνω τη λύση δε θα μείνω εδώ
Παρελθόν δεν υπάρχει και το μέλλον δεν ξέρω
Νιώθω μόνο πως θέλω να εξαφανιστώ
Καταδικασμένοι στη φθορά του χρόνου
Του ατέλειωτου πόνου που κεντάει το κορμί
Καταδικασμένοι για να ζούμε στη λήθη
Η φωνή μας δεν πείθει κι έχει πέσει σιωπή
Χαμηλώνω το βλέμμα και σου δίνω το χέρι
Αλλά εσύ δεν υπάρχεις μυστική μου πνοή
Και κοιτάω να ξεφύγω για να συνεχίσω
Την παραφωνία που λέγεται ζωή
