Στης Φουέντε Οβεχούνα την κοιλάδα
κόρη με ξέπλεκα μαλλιά διαβαίνει
και μες σε χρυσαφί λιακάδα
ιππότης πάνω στ’ άλογο προβαίνει
Κρύβετ’ η κόρη μες σε φυλλωσιά
κι είν’ η καρδιά της σαν φτερούγα λαβωμένη
φεγγάρι του ιππότη η αρματωσιά
ήλιος η μορφή του η λαγγεμένη
Κόρη που κρύβεσαι μες στα κλαδιά
την αγάπη ποιος τη σταματάει
ποια θάλασσα, ποια λαγκαδιά
την αγάπη ποιος τη σταματάει
Άλογο δίχως καβαλάρη φεύγει πέρα
κι ένα σπαθί σαν δέντρο ορθό στο χώμα
κόρη που έσπερνες τη μέρα
γυναίκα που θερίστηκες το γιόμα
