Η μοναξιά κι η πίκρα μου
τις νύχτες ταξιδεύουν
σε σένανε που μ’ άφησες
θανάσιμη πληγή.
Η αγάπη και το όνειρο
κι αυτά μαζί πεθαίνουν
γιατί με καταδίκασες
σε ψεύτικη ζωή…
Πάλι μόνη θα με βρουν χαράματα
και στη μοναξιά θα στέλνω γράμματα.
Το τραγούδι η σιωπή παγώνει
και η προδοσία σου καρφί που με ματώνει…
Ποτέ σου δε λογάριασες
τι θέλει η καρδιά μου
και σαν καράβι βούλιαξε
το κάθε μου “γιατί”.
Ο κόσμος έγινε μικρός
που πήρες τη χαρά μου
και ό,τι μοιραζόμασταν
το χάσαμε νωρίς…
