Γεννήθηκα στον Πειραιά, στα χρόνια τού πενήντα,
στις γειτονιές μεγάλωσα, Καστέλλα και Καμίνια,
εκεί πρωτοσυνάντησα την όμορφη κιθάρα
που ήτανε για μένανε η πιο κρυφή λαχτάρα.
Στον πόνο μου και στη χαρά,
σε τραγουδάω, Πειραιά.
Ο γέρος μου ανέβαινε στο σπίτι με τα πόδια,
Καστέλλα – Λαχαναγορά να βρέχει καλαπόδια,
τις Κυριακές μας πήγαινε ως του Καραϊσκάκη,
να δούμε Ολυμπιακό μαζί με τ’ αδερφάκι.
Στον πόνο μου και στη χαρά,
σε τραγουδάω, Πειραιά.
Στο νου μου έρχεται ξανά το πρώτο μου το ταίρι,
που κάναμε, ρομαντικά, βολτίτσες χέρι – χέρι,
στηνόμουνα, για πάρτη της, στ’ αγιάζι σα σπουργίτι
κι αυτή για να `ρθει να με βρει το ‘σκαγε από το σπίτι.
Στον πόνο μου και στη χαρά,
σε τραγουδάω, Πειραιά.
Στο όμορφο λιμάνι σου, μια μέρα θα γυρίσω
και στο Πασαλιμάνι σου ξανά θα περπατήσω,
τη μάνα που με γέννησε ποτέ δεν την ξεχνάω
και σ’ όλα τα λιμάνια για σένα τραγουδάω.
Στον πόνο μου και στη χαρά,
σε τραγουδάω, Πειραιά.
