Μέρα νύχτα στην ταβέρνα στο ποτήρι μου σκυφτός
όνειρα και ελπίδες πνίγω τώρα στο πιοτό
για μιας γυναίκας αβάσταχτο καημό
Μες την τρέλα μου την πήρα κάποια που αγάπησα
σκίζω τα κουρέλια που φορούσε μια φορά
και άσπρο δέντρο της βάζω με χαρά
Μα γεννήθηκε κακούργα και μια μέρα μ’ απατά
τότε πια με λύσσα την εσβήνω απ’ τα χαρτιά
και το στεφάνι πετώ μες τη φωτιά
Όνειρα και ελπίδες πνίγω τώρα στο πιοτό
για μιας γυναίκας αβάσταχτο τον καημό