Είχα δάκρυα για σένα
με μαχαίρι ακονισμένα
και μονάκριβα
έβρεχα μ’ αυτά τους δρόμους
κι όλο σήκωνα τους ώμους
και σου τα ‘κρυβα.
Κι έλεγα πως δε σου πρέπω
κι απορούσες που τα βλέπω
όλα ρόδινα
και κοιμόσουν και ξυπνούσες
κι όλο κάτι καρτερούσες
που δε στο ‘δινα.
Κρύψου τώρα να σε ψάξω
πάνω στη ζωή να κλάψω
που αφήσαμε
κι αν σε βρω και μ’ έχεις άχτι
θα καώ θα γίνω στάχτη
κι έλα φύσα με.
Τα νερά και τα ταξίδια
μακριά σου μοιάζαν ίδια
και μονότονα
κι όμως πάντα μ’ ένα βλέμμα
σου φαρμάκωνα το αίμα
και σε σκότωνα.
Είχες δάκρυα για μένα
και με κάψαν ένα ένα
κι όλα τα ‘νιωσα
να ‘ξερες ωραία που ‘σαι
είμ’ αυτός που σ’ αγαπούσε
και μετάνιωσα.
Κρύψου τώρα να σε ψάξω
πάνω στη ζωή να κλάψω
που αφήσαμε
κι αν σε βρω και μ’ έχεις άχτι
θα καώ θα γίνω στάχτη
κι έλα φύσα με.
