Αρτίστα του Καφέ Σαντάν, Αχ !, Είμαι πολύ φίνα,
Που ξετρελαίνω το ντουνιά, μέσα εις την Αθήνα.
Κάθε βραδιά που τραγουδώ, τον κόσμο μερακλώνω
Και όλοι, για (Ε)’μέναν(ε) (Ε)’μεθούν και εγώ,
τους καμαρώνω,
Αχ !, Αμάν !, Και εγώ, τους καμαρώνω.
Έναν(ε) έχω παραλή, μα και έναν, ντερμπεντέρη
και ένα βλάμη που τραβά, πιστόλι και μαχαίρι.
Μόν'(ο) για τον βλάμη χάνομαι, ψοφώ, για το(ν) σεβντά του
Και πάντοτε, να (Ε)’βρίσκουμαι θέλω, στην αγκαλιά του
Αμάν !, Μεντέϊ … Ω !, Αμάν !, Αμάν,
Αχ !, Αμάν !, θέλω, στην αγκαλιά του
– Γεια σου Ογδοντάκη μου, με το βιολί σου … !!! Γεια σου … !!!
– Αμάν !, Γιάλα, Γιάλα, Γιάλα, Ωχ … !!!
