Της ψυχής το κοκκινάδι,
στα δυο χείλη μου φορώ,
ξετυλίγω το κουβάρι
και την άκρη του βαστώ.
Όσο φως τόσο σκοτάδι
κρύβω εγώ σε μια ματιά,
απ´ τον ουρανό στον Άδη
κατεβάζω τα σχοινιά.
Ξέρω δρόμο που περνάει
απ´ του νου τα μυστικά,
ασημένια μονοπάτια
και κρατώ χρυσά κλειδιά.
Ξέρω μέρα που κρατάει
δεκατέσσερις ζωές,
κλείσ´ τα μάτια για ν´ ανέβεις
στου κορμιού τις κορυφές.
Πριν σ´ ακούσω έχεις μιλήσει,
πριν σε δω κρυφά κοιτάς,
πριν σ´ αγγίξω μ´ έχεις πιάσει,
πριν σε νιώσω με φιλάς.
Σαν πουλί που φτερουγίζει,
στης καρδιάς μου το κλουβί,
Μα αν τ´ ανοίξω δε θα φύγει,
μόνο θα μ´ ακολουθεί.
