Έλα στις μύτες των ποδιών
κι εγώ θα κάνω πως κοιμάμαι,
φέρε το φως του φεγγαριού
κι ό,τι άλλο κουβαλάς, ό,τι αγαπάμε.
Μπες στο δωμάτιο σχεδόν ψιθυριστά,
όπως και να `ρθεις, πάλι εγώ δε θα ξυπνήσω,
θα `χω τα μάτια και τα χείλη μου κλειστά,
δε θα σε δω και δε θα σου μιλήσω.
Δε θα σου πω αν μ’ αγαπάς, εγώ το ξέρω,
και μες στο σπίτι μου ζω έναν εφιάλτη,
έχω στο δάχτυλο μια βέρα που δε θέλω,
έλα στις μύτες των ποδιών και κάνε κάτι.
Έλα στη νύχτα δυο στιγμές
κι ύστερα φύγε μακριά μου,
να κάψω ξένες αγκαλιές
έτσι όπως θέλεις να καείς στην αγκαλιά μου.
Μπες στο δωμάτιο σχεδόν ψιθυριστά,
όπως και να `ρθεις, πάλι εγώ δε θα ξυπνήσω,
θα `χω τα μάτια και τα χείλη μου κλειστά,
δε θα σε δω και δε θα σου μιλήσω.
Δε θα σου πω αν μ’ αγαπάς, εγώ το ξέρω,
και μες στο σπίτι μου ζω έναν εφιάλτη,
έχω στο δάχτυλο μια βέρα που δε θέλω,
έλα στις μύτες των ποδιών και κάνε κάτι.
