Είναι η καρδιά μου, είπα, σπίτι στο γκρεμό,
μα κρύβει, είπα, έναν κήπο ανθισμένο,
σε παρακάλαγα να `ρθείς τόσον καιρό
να σου μιλήσω για τον κήπο τον κρυμμένο.
Γιατί δεν έρχεσαι και η ζωή περνά
κι αγκάθια γέμισε και πικρανθούς ο κήπος,
μήπως δε μ’ ένιωσες ποτέ σου αληθινά,
μήπως δε μ’ αγαπούσες, μήπως.
Σ’ αυτό τον κήπο δεν περπάτησε κανείς
εσένα, είπα, μόνο εσένα περιμένει,
λίγη αγάπη, είπα, δείξε και θα δεις,
πόσοι παράδεισοι υπάρχουνε κρυμμένοι.
Γιατί δεν έρχεσαι και η ζωή περνά
κι αγκάθια γέμισε και πικρανθούς ο κήπος,
μήπως δε μ’ ένιωσες ποτέ σου αληθινά,
μήπως δε μ’ αγαπούσες, μήπως.
