Θέλω να σ’ εγκαταλείψω
λύπη μου θεόρατη
όμως η καρδιά μου κλαίει
και παράξενα μου λέει
φταίει μα συγχώρα τη.
Και μένω και ζω μες το άδικο
και κλαίω και μένω εκεί
και μοιάζω μ’ έναν κατάδικο
π’ αγάπησε τη φυλακή.
Μέσα στη ζωή μου κάποια
δύναμη αόρατη
όταν ο καημός με σφάζει
μου μιλάει, μου φωνάζει
φταίει μα συγχώρα τη.
Και μένω και ζω μες το άδικο
και κλαίω και μένω εκεί
και μοιάζω μ’ έναν κατάδικο
π’ αγάπησε τη φυλακή.
