Όλοι κοιμούνται ανελλιπώς,
μα το μυαλό μου πάλι όχι·
κάθε σπίτι εχθρός, όλα σβήνουν φως,
μα το μυαλό μου πάλι όχι.
Μακρινοί, μα και γείτονές μου,
δεν ακούνε τις σιωπές μου,
είναι ο ύπνος τους γλυκός,
γεμάτη όνειρα η απόχη.
Πάνω τα άστρα πεθαίνουν
που λείπεις εσύ,
τα ρολά κατεβαίνουν,
μα εγώ διανυκτερεύω.
Αλητεύω στο χάος
που κρύβει η ψυχή
κι όλο ξενυχτάω με λάθος ευχή.
Πάνω τα άστρα πεθαίνουν
που λείπεις εσύ,
τα ρολά κατεβαίνουν,
μα εγώ διανυκτερεύω.
Σα σκιές τρεμοπαίζουν
τα τόσα «γιατί»
και πού πάνε όλοι όταν φεύγουν,
πού πας αγάπη μου κι εσύ.
Όλοι μετρούν συμβιβασμούς,
στου κρεβατιού την άδεια κόχη,
πνίγουν τους λυγμούς, κρύβουν τους καημούς,
μα το μυαλό μου πάλι όχι.
Μ’ όλα εκείνα που βλέπω γύρω,
πώς αμέριμνα εγώ να γείρω;
Όλοι λατρεύουν τους αφρούς,
μα το μυαλό μου πάλι όχι.
Πάνω τα άστρα πεθαίνουν
που λείπεις εσύ,
τα ρολά κατεβαίνουν,
μα εγώ διανυκτερεύω.
Αλητεύω στο χάος
που κρύβει η ψυχή
κι όλο ξενυχτάω με λάθος ευχή.
Πάνω τα άστρα πεθαίνουν
που λείπεις εσύ,
τα ρολά κατεβαίνουν,
μα εγώ διανυκτερεύω.
Σα σκιές τρεμοπαίζουν
τα τόσα «γιατί»
και πού πάνε όλοι όταν φεύγουν,
πού πας αγάπη μου κι εσύ.
