Το όνομά μου είναι Ανανίας
Μα με φωνάζουν όλοι Ανανία
Ο έρωτας είμαι της καθεμίας
Μα εγώ αγαπώ μία
Μία μόνο μία…
Αυτή που αγαπώ τη λένε Καίτη
Πιστός είμαι πολύ αυτής της μιας
Την έχω δοκιμάσει πέντε έτη
Για να τη ζήσω μονομιάς
Την είδα και έγινα… καμίας
Η Καίτη ξέρει μόνο οικιακά
Δεν έχει μάτια άλλον να κοιτάξει
Λατρεύει και τα μαθηματικά
Δυο και δυο κι άλλα δυο
Και δυο η οχτώ, δεκάξι
Η Καίτη είναι υπόδειγμα μητέρας
Το γιο μας δασκαλεύει, το Λαλάκη
“Φτου σου, φτου σου, πως μαθαίνεις, τέρας”
Τι το θες το κουταλάκι
Βάλ’ το με το χελιδονάκι
Μια μέρα η Καίτη όλους μας βαριέται
Βάζει καπελάκι και πλανιέται
“Σε παρακαλώ, Καίτη, μωρό μου, κατάλαβε με, κατάλαβε με δεν έχω πλέον άλλο περιθώριο άνω τελεία
αν σ’ αγαπήσω ακόμη ένα μόριο, θα μπω στο σανατόριο, τελεία”.
Μόνος και πολύ απελπισμένος
Είμαι πλέον αποφασισμένος
Πιάνω το βολάν, πατάω γκάζι
Να σκοτωθώ η Καίτη μ’ αναγκάζει
Κάνε κάτι λοιπόν, να πιάσει το φρένο
Η ματιά μου στον καθρέφτη πέφτει…
“Στο πίσω κάθισμα ο φίλος μου ο Άγγελος και η Καίτη, τετ α τετ”
Τους βλέπω και αμέσως πέφτω… dead!
Καίτη αν σε δω
Με τον Άγγελο
Θα γίνει.. @@@@@
το κάγκελο
Καίτη αν ξαναπάς
Με τον Άγγελο
Θα γίνει…. @@@@@
το κάγκελο
