Θυμάμαι και καλύτερες μέρες
που όλα μου πηγαίνανε στραβά,
στραβάδι στη ζωή και ψάρι στη δουλειά.
Θυμάμαι και καλύτερες μέρες,
να ζω σαν ακροβάτης και να ‘χω υψοφοβία,
τα φίδια να με ζώνουν και να ‘μαι σ’ αφασία.
Μ’ αυτές δε με θυμούνται ευτυχώς,
δεν ξέρω τι θα παίξει προσεχώς,
δεν ξέρω τι θα γράψει η ιστορία,
το μέλλον θα ‘ναι μάλλον κωμωδία.
Θυμάμαι και καλύτερες μέρες
να ζω σε γκαρσονιέρα φυλακή,
να παίζω το «σαμπάχ» στην Εθνική.
Θυμάμαι και καλύτερες μέρες,
να γίνονται όλα λίμπα κι εγώ να ‘μαι στη μέση,
να θέλω ν’ ανατείλω κι ο ήλιος να ‘χει πέσει.
Μ’ αυτές δε με θυμούνται ευτυχώς,
δεν ξέρω τι θα παίξει προσεχώς,
δεν ξέρω τι θα γράψει η ιστορία,
το μέλλον θα ‘ναι μάλλον κωμωδία.
Θυμάμαι και καλύτερες μέρες,
η πόρτα να ‘ναι εκεί αλλά να μην ανοίγει,
να θέλω ν’ ανατείλω κι ο ήλιος να ‘χει φύγει.
