Ήμουν η σκιά ενός πολύχρωμου πετροσπουργίτη
σφαγμένου απ’ το ψεύτικο γαλάζιο του γυάλινου φεγγίτη.
Ήμουν ο λεκές από σταχτί χνούδι αλλά εγώ,
έζησα πέταξα ξανά στον καθρεφτισμένο ουρανό.
Ήσουνα οπτασία, σε είχανε μαγέψει
κι από το δικό μου ουρανό ξαφνικά σε είχαν κλέψει.
Κι έπειτα στην άβυσσο ήθελα να έρθω να σε βρω μακριά μακριά,
τόσο που η καρδιά μου είχε πάψει να χτυπά.
Φωτιά, χλωμή φωτιά,
στην καρδιά μου καίει μια χλωμή φωτιά.
Του άλλου κόσμου αν είχα τα κλειδιά
θα έλυνα του πόνου τα μυστήρια.
Ήμουν η σκιά ενός πολύχρωμου πετροσπουργίτη,
σφαγμένου απ’ την απατηλή απόσταση του γυάλινου φεγγίτη.
Έμεινα για χρόνια πίσω από το τζάμι να κοιτώ,
κι είχα ήδη πάψει να πιστεύω σ’ οποιονδήποτε θεό.
Σ’ έχασα και τώρα πια κοιτώντας προς τον ουρανό,
μες στα σύννεφα τα πάντα πια μπορώ να δω.
Τώρα πια σηκώνοντας τα μάτια μου πολύ ψηλά, μακριά μακριά,
στον αληθινό ουρανό κοιτάζω μια χλωμή φωτιά.
Φωτιά, χλωμή φωτιά,
στην καρδιά μου καίει μια χλωμή φωτιά.
Του άλλου κόσμου αν είχα τα κλειδιά
θα έλυνα του πόνου τα μυστήρια.
