Τέσσερ’ αδέλφια ορφανά,
στα μαύρα φορεμένα,
δίχως μητέρα και μπαμπά
είμαστ’ απελπισμένα.
Μα όπου και αν πήγαμε
δεν θέλουν να μας δούνε.
Κάνουν πως δε μας ξεύρουνε
και μας περιφρονούνε.
Χάρε δε μας λυπήθηκες
και πήρες τους γονείς μας.
Αχ! Δε γυρίζουν να μας δουν
ούτε κι οι συγγενείς μας.
Πού ‘σαι γλυκιά μανούλα μας
να ιδείς το τι τραβούμε.
Μόνον εσύ ‘σαι ο γιατρός
τον πόνο μας να πούμε.
-Αχ τα καημένα!
Κι αφού είμαστε πια έρημα,
αχ! ποιος θα μας κοιτάξει;
Τι φταίξαμε στη μοίρα μας
τόσο να μας πειράξει;
Πού ‘σαι γλυκιά μανούλα μας
να ιδείς το τι τραβούμε.
Μόνον εσύ ‘σαι ο γιατρός
τον πόνο μας να πούμε.
