Με πήρε πάλι το πρωί στην πόρτα σου να κλαίω,
ξενύχτης κι ολομόναχος γιατί σε αγαπώ,
μα εσύ με βρίζεις και γελάς κι όλο με παραπαίρνεις,
ρίξε μου λίγο βάλσαμο να μην καρδιοχτυπώ.
Κοντά μου πάντα γλύκαινες την πίκρα και τον πόνο,
κάθε φιλί που μου `δινες με μέθαγε τρελά,
μα τώρα εσύ μ’ αρνήθηκες και μ’ άλλον πας να ζήσεις
και τον δικό μας χωρισμό δε σκέφτηκες καλά.
Μα σαν αφήσω τη ζωή, τον ψεύτικο τον κόσμο
και θάψουν το κορμάκι μου στη γη πολύ βαθιά,
τότε, το ξέρω, πως κι εσύ αφού θα μετανιώσεις,
θα ξενυχτάς στον τάφο μου χωρίς παρηγοριά.
