Μέσ’ στο κρεβάτι άρρωστη χλωμή και μαραμένη
π’ όλους τριγύρω τους κοιτάει σαν παραπονεμένη.
Είναι η αρρώστια της βαριά κι ελπίδα πια δε μένει
το ντέρτι που την τυραννάει στον τάφο την πηγαίνει.
Απ’ τα θολά τα μάτια της δυο δάκρυα κυλούνε
την καίνε, την φλογίζουνε, το στήθος της τρυπούνε.
Με την ψυχή στο στόμα της τη μάνα της κοιτάει
κι απ’ τον φτωχό πατέρα της Συγχώρεση ζητάει.
Πατέρα, μάνα κι αδερφή μην κλαίτε και πονάτε
εγώ μονάχα έφταιξα και να με συγχωράτε.
Ναι, έφταιξα π’ αγάπησα με όλη την ψυχή μου,
εκείνον που μου ζήλεψε μονάχα το κορμί μου.
