Είναι η πίκρα μου γκρεμός,
τα δάκριά μου στεναγμός
και οι στιγμές μου χρόνος
κι όσο θα είσαι μακριά
κανείς δεν ξέρει στα στερνά
πού θα με σπρώξει ο πόνος.
Γίνε, αγάπη μου, αητός,
κι άνοιξε τα φτερά σου
και σκίσε με τα νύχια σου
την άσπλαχνη τη μοίρα σου,
που `χει σταθεί εμπόδιο
στον γυρισμό, μπροστά σου.
Η θύμησή σου είναι φωτιά,
η σκέψη σου λαβωματιά
και με παιδεύουν, φως μου,
τις αναμνήσεις σου μετρώ
και φτάνει ως τον ουρανό
ο αναστεναγμός μου.
Γίνε, αγάπη μου, αητός,
κι άνοιξε τα φτερά σου
και σκίσε με τα νύχια σου
την άσπλαχνη τη μοίρα σου,
που `χει σταθεί εμπόδιο
στον γυρισμό, μπροστά σου.
