Δικοί σου οι πόνοι που γίναν δρόμοι
για τον καινούριο σου εαυτό
Δικός σου ο ήλιος
κι αυτός ο φίλος
που κάποτε έμοιαζε μ’εχθρό
Και να που τώρα καμία μπόρα
τα όνειρά δεν απειλεί έχεις εσένα
τα περασμένα
και μία νίκη σιωπηλή
Και τριγυρίζεις
μέσα στην πόλη
με ένα ανθισμένο κεφάλι
Κι αυτό που νιώθεις
Το νιώθουνε όλοι
Και μοιάζει κάπως με ζάλη
Κοιτάς το πλήθος
χτυπάει στο στήθος μια τρυφερή αποδοχή
Για αυτά που φύγαν
Κι αυτά που γίναν λιμάνια μέσα στην ψυχή
Και τριγυρίζεις
μέσα στην πόλη
με ένα ανθισμένο κεφάλι
Κι αυτό που νιώθεις
Το νιώθουνε όλοι
Και μοιάζει κάπως με ζάλη
