Μια κουρασμένη προτομή
Στην μέση της πλατείας
Αδιαφορεί για τους περαστικούς διαβάτες
Κι εγώ σε κρίσιμη στιγμή
Με χτύπους αρρυθμίας
Βλέπω να σβήνεις σαν σκιά στους φανοστάτες
Αν βρεις στα μέτρα σου Θεό
Που να δικαιολογεί
Την άδικη την συμπεριφορά σου
Θα βρω στα μέτρα μου θυμό
Να σβήσω απ’ την ψυχή
Τον έρωτα που γράφει τ’ όνομα σου
Ένας ταρίφας οδηγός
Μαρσάρει στην ρουτίνα
Για όπου θέλει ένας ξενύχτης επιβάτης
Κι εγώ του δρόμου ναυαγός στην γκρίζα καμπαρντίνα
Μπαίνω σ’ αγάπη που δεν ξέρω τ’ όνομα της
