Ρίχνει βροχή το χάραμα, να ποτιστεί το χώμα.
Σ’ ένα του πόθου ξάναμμα μια ανάμνησή σου ακόμα.
Και τρίζουνε τα σύννεφα και το νερό θεριό.
Πόσα του πόνου κύματα λύγισα να σε βρω;
Ας ένιωθες για μια στιγμή το πόσο σ’ αγαπώ.
Έχει ο καιρός γυρίσματα, μα δε σε φέρνει πίσω
κι εσύ γεμάτη πείσματα μ’ αφήνεις να σ’ αφήσω.
Ρίξε, βροχή μου, μι’ αστραπή, στο φως της να συρθεί,
για’ το σκοτάδι είναι βαθύ κι η αγάπη θα χαθεί.
Ανοίξανε οι ουρανοί κι η γη όλη ένα ρέμα.
Μες στην καρδιά σε φύλαξα, μα εσύ ήσουν ένα ψέμα.
Και βρήκε το ξημέρωμα τον ήλιο του θαμπό.
Πόσα του χρόνου βήματα κύλησα να σε βρω;
Ας ένιωθες για μια στιγμή το πόσο σ’ αγαπώ.
