Γράφω εγώ συνθήματα,
γράμματα, μηνύματα
κι ούτε μια απάντηση,
χρόνια έχω συντροφιά,
αντί για σένα, μια σκιά.
Μόνος τα μεγάλωσα
τα όνειρα που μάλωσα,
που κλαινε, σε ζητούν διαρκώς,
μα μου λείπεις δίχως άλλοθι,
αχ, τι ζωή παράλογη.
αχ, τι ζωή παράλογη.
Ένα αστείο η ζωή,
δεν έχει πώς, ούτε γιατί,
κι εγώ που ζω καιρό για δύο,
πια δε γελάω μ’αυτό τ’αστείο.
Ένα αστείο η ζωή,
δεν έχει πώς, ούτε γιατί,
κι εγώ που ζω καιρό για δύο,
πια δε γελάω μ’αυτό τ’αστείο.
Εγώ για δύο.
Εγώ για δύο.
Φτιάχνω εγώ καφέ για δυό
και μιλάω στο κενό,
σου συζητώ τα νέα μου,
σε βλέπω στον καθρέφτη μου,
σε νιώθω εδώ, συμπαίκτη μου.
Μόνος τα μεγάλωσα
τα όνειρα που μάλωσα,
που κλαινε, σε ζητούν διαρκώς,
μα μου λείπεις δίχως άλλοθι,
αχ, τι ζωή παράλογη.
αχ, τι ζωή παράλογη.
Ένα αστείο η ζωή,
δεν έχει πώς, ούτε γιατί,
κι εγώ που ζω καιρό για δύο,
πια δε γελάω μ’αυτό τ’αστείο.
Ένα αστείο η ζωή,
δεν έχει πώς, ούτε γιατί,
κι εγώ που ζω καιρό για δύο,
πια δε γελάω μ’αυτό τ’αστείο.
Εγώ για δύο.
Εγώ για δύο.
