Άραγε
Αν κάποτε δεν σκέφτομαι
Ούτε τα μετρημένα
στα δάχτυλα του ενός χεριού
μικρά σου όνειρα
Γιατί απλά δεν είχα μάτια να μετρήσω – ουρανέ μου
Άραγε – λέω – πώς θά’ναι;
Θά ’ναι σαν να μην υπήρχε ποτέ
εκείνο το δέντρο
Που ζούσε χρόνια πολλά
πριν απο σένα κι απο μένα;
‘Έτσι θα’ναι πια όταν θά’μαι μακριά;
Τόσο υγρός και σκοτεινός ο κήπος;
Τόσο άγνωστοι και ξένοι
οι δρόμοι που περπάτησα
αιώνες τώρα
Μές στις φλέβες σου;
Άραγε
Αν κάποτε δεν σκέφτομαι
Ούτε τα μετρημένα
στα δάχτυλα του ενός χεριού
μικρά σου όνειρα
