Δυο ποτάμια είν’ η ζωή καλή μου
που κυλάνε βιαστικά
Το’ να πνίγει την σιωπή μικρή μου
Τ’ άλλο πλένει την καρδιά
Συναντιούνται εκεί που σβήνει ο ήλιος,
που φυλάει ο θάνατος.
Εκεί γίνεται εχθρός κι ο φίλος
Κι ο χαμένος σου εαυτός
Εκεί που κλαίνε οι αετοί
Εκεί που σβήνουν οι θεοί.
Εκεί θα πάω να κοιμηθώ
καρδιά μου αγνή, ψυχή μου εσύ
Χάθηκα μες την δική σου αγάπη
Στα δικά σου δάκρυα
Έσβησε και το μικρό κεράκι
Που τρεμόπαιζε χαρά
Εκεί που κλαίνε οι αετοί
Εκεί που σβήνουν οι θεοί.
Εκεί θα πάω να κοιμηθώ
καρδιά μου αγνή, ψυχή μου εσύ
Εκεί που κλαίνε οι αετοί
Εκεί που αγιάζει ένα παιδί.
Εκεί για πάντα θα χαθώ
καρδιά μου αγνή, ψυχή μου εσύ
