Μια φορά κι έναν καιρό,
σε μια γλάστρα από πηλό,
φύτρωσε βασιλικός
και καμάρωνε ο χαζός.
Είμαι από γενιά τρανή
ως τη ρίζα αρχοντική,
απ’ του κόσμου του καλού
και κοιτάζω αφ’ υψηλού.
Άρωμα ευωδιαστό έχεις
κι είναι αρκετό
μα σε βλέπω όπως πας
το κεφάλι θα χτυπάς.
Θέλω γλάστρα σκαλιστή,
φιλντισένια, πλουμιστή,
χίλιες χάντρες να φορώ
και στολίδια από χρυσό.
Ροζ κορδέλες, θαλασσιές,
πέρλες, πούλιες σαν φωτιές
γύρω από τη φυλλωσιά μου
να φανεί η ομορφιά μου.
Ασημόσκονη σωρό
σκόρπισα μπροστά μου, εδώ,
να κοιτιέμαι, να θαυμάζω,
με κανέναν σας δεν μοιάζω!
Χορωδία
Άρωμα ευωδιαστό,
το στολίδι σου είναι αυτό!
Αχ, η ομορφιά σου πόση!
Και την κάνεις Καραγκιόζη!
