Αδεσποτάκι ήμουνα, δεν είχα σπιτικό
δεν είχα οικογένεια και κάποιον ν’ αγαπώ,
μονάχο μου ξεκίνησα μια μέρα μεσημέρι,
να βρω που κρύβει η ζωή το τυχερό μου αστέρι.
Στη μοναξιά τα όνειρα φωτίζουν τις ζωές
που ψάχνουν τα ζευγάρια τους στου κόσμου τις γωνιές
δεν πόθησα τους θησαυρούς, να ζήσω σε παλάτι,
στον κόσμο πλάστηκα, παντού να δίνω μόνο αγάπη.
Τη συννεφιά και τη βροχή την έλεγα ζωή,
ουράνιο τόξο και χαρά ποτέ δεν είχα δει,
μα σαν με πρωτοκοίταξες γεννήθηκε μια ελπίδα,
την είδα μες στα μάτια σου ολόχρυση ηλιαχτίδα.
ρεφραίν
Μπαλού, Μπαλού, Μπαλού,
σαν στάχυ του αγρού,
δεν θα ’σαιμόνη πια
σου ανοίγω μια αγκαλιά.
Μπαλού, Μπαλού, Μπαλού,
νυφούλα του χιονιού,
θα ζήσουμε μαζί
μια αγάπη δυνατή.
