Δρόμος μου γίνε, θάλασσα, στα βάθη σου να τρέξω,
τη μοναξιά που μου ’λαχε, πια, δε βαστώ ν’ αντέξω.
Γλυκό νεράκι γίνε μου κι απ’ την τραχιά σου αλμύρα,
να ξεδιψώ τις πίκρες μου κι όσα φαρμάκια πήρα.
Κι αν θ’ απομείνω θάλασσα γυρτός στην αγκαλιά σου,
στέλνε μου με τα κύματα τα δροσερά φιλιά σου.
Βροχή μου γίνε, θάλασσα, στις στάλες σου να σκύψω,
με τις παλάμες μου ανοιχτές τα μάτια μου να νίψω.
Λιαχτίδα γίνε μου και φως και ακριβό μου ταίρι,
να μη φοβάμαι πια κακό ο άνεμος κι αν φέρει.
