Βρήκα μια φωτογραφία, στο παλιό το πατρικό
στο συρτάρι – χρόνια τώρα – ξεχασμένη.
Ήταν ένας Ινδιάνος μ’ ένα τόξο πλαστικό
κι ένα βέλος με βεντούζα σαλιωμένη.
Ήταν ένας πιτσιρίκος που μου έμοιαζε πολύ
με κοιτούσε μ’ ένα βλέμμα σα σφουγγάρι,
με παράπονο στα μάτια σα να ήθελε να πει:
“μη με κλείνεις πάλι μέσα στο συρτάρι”.
“Βάλε με στο πορτοφόλι, να σ’ ακολουθώ πιστά,
στο ταμπλό του αυτοκινήτου να μην τρέχεις.
Συντροφιά θα σου κρατάω όταν νοιώθεις μοναξιά,
όταν πίνεις θα σου λέω να προσέχεις”.
“Όταν χάνεσαι θα βγαίνω και θα παίζουμε κρυφτό,
τα τσιγάρα θα σου κρύβω μην καπνίζεις.
Όταν γίνεσαι κουρέλι και το ρίχνεις στο πιοτό,
θα ’μαι εκεί να σου θυμίζω πόσο αξίζεις”.
“Πριν προλάβεις να μεθύσεις, να ξεφύγεις, να χαθείς,
θα πηδώ και θα σου παίρνω το μπουκάλι.
Όταν χάνεσαι στις σκέψεις και ξανά τη θυμηθείς,
θα σου λέω ξέχασέ τη, βρες μιαν άλλη”.
“Όταν γίνεσαι κομμάτια, απ’ το άγχος της δουλειάς
μη σκοτίζεσαι – θα λέω – δεν αξίζει,
το παιδί που μέσα κρύβεις ζωντανό να το κρατάς
για να ζήσεις τη ζωή να σου θυμίζει”.
Μια παλιά φωτογραφία, την κρατώ σαν φυλακτό
και τη βάζω στην καρδιά μου πριν να φύγω.
Ήταν ένας πιτσιρίκος που μου έμοιαζε θαρρώ
και μου είπε όσα ακούσατε πριν λίγο.
