Μέσα μου έχω παγωνιά, θλίψη και καλοκαιριά,
και γυρίζω σαν τρελός, μες την πόλη μοναχός,
βρίσκω άγρια πουλιά, μοναχούς και ξωτικά
κι η καρδιά μου, μια πυξίδα,
ψάχνει ουρανό και ελπίδα.
Μα και εσύ που με θυμάσαι, μοναχή πανάθεμά σε,
έλα πάρε με απ΄ το χέρι, και οι δυο να ‘χουμε ταίρι.
Στην καρδιά μου συννεφιάζει, πέφτει μπόρα και χαλάζι,
και της άνοιξης τα χιόνια, αχ! δε λιώσανε ακόμα,
και γυρίζω σαν σπουργίτι, έρημο και δίχως σπίτι,
σαν απόκληρη χαμένη, και απ’ όλους ξεχασμένη.
Μα και εσύ που με θυμάσαι, μοναχός πανάθεμά σε,
έλα πάρε με απ’ το χέρι, και οι δυο να ’χουμε ταίρι.
