Έστηνες τα στρατιωτάκια σου
και φανταζόσουνα ένδοξες μάχες.
Σήμερα – ποιος να σου το ‘λεγε –
είσαι ο πιο δύσκολος εχθρός που θα ‘χες.
Σαν αδειανό καρουζέλ
η ζωή μας γυρνά και φωνές πουθενά
Μεγαλώσαμε πια κι ο κακός Δρακουμέλ
έγινε η μοναξιά που σφιχτά μας κρατά.
Που σφιχτά μας κρατά…
Σέρβιρες τους καλεσμένους σου,
στα φλιτζανάκια τους, μέλι και τσάι.
Σήμερα, κάτι απρόσκλητο
πίνει το γέλιο σου κι όλο διψάει.
Σαν αδειανό καρουζέλ
η ζωή μας γυρνά και φωνές πουθενά
Μεγαλώσαμε πια κι ο κακός Δρακουμέλ
έγινε η μοναξιά που σφιχτά μας κρατά.
Σαν αδειανό καρουζέλ
η ζωή μας γυρνά και φωνές πουθενά
Μεγαλώσαμε πια κι ο κακός Δρακουμέλ
έγινε η μοναξιά που σφιχτά μας κρατά.
Που σφιχτά μας κρατά…
