Κρυφό μαράζι, λάθος μου και πάθος μου μοιραίο,
στη σκέψη σου ναυάγησα, σα βράχος καταρρέω
κι είναι μεγάλος ο καημός μου.
Χωρίς εσένα, πώς να ζω;
Αχ, κοριτσάκι μου, να ’σουν εδώ,
να σου ’φερνα παράξενα κοχύλια απ’ το βυθό,
τα ομορφότερα, τα πιο διαλεχτά,
να τα ’πλεκα επάνω σου στεφάνι στα μαλλιά.
Φεγγάρι μου, στολίδι μου κι απόψε πάλι κλαίω.
Συγχώρεσε τα λάθη μου, εγώ για όλα φταίω
κι είναι μεγάλος ο καημός μου.
Χωρίς εσένα πώς να ζω;
