Σε κομμάτια έσπασα και πληγές σε γέμισα
Να γυρίσω δεν περίμενες
και σκοτείνιαζες με εφήμερες ευχές
Σε στιγμές σε έβλεπα και τον έρωτα παρέβλεπα
Να μου λείπεις δεν περίμενα
και σκοτείνιαζα σε κρύες αγκαλιές
Μάντεψε γιατί έφυγα πριν γίνω ένα ανόητο παιδί
Μάντεψε γιατί την καρδιά δεν ντύνω, δεν την βγάζω σε γιορτή
Δεν της πάει να φοράει χρώματα και μουσικές
Στο τέλος πάντα αυτή πονάει και τη γδύνουν οι εραστές
Το μυαλό μου σκόρπισα, το φιλί όταν στο ‘δωσα
Ένας κόμπος από όλους πιο γλυκός
Κι όταν πια κατέβαινε από το λαιμό στο στήθος κι έβγαινε
ν’ αναπνεύσω δεν μου ήταν αρκετό
