Δες, λιβάδια ανθόσπαρτα έχει για σγουρά μαλλιά,
Κρύβουν στο λαιμό της τη θηλιά,
Κοίτα ένα ποτάμι τρέχει απ’ τα μάτια της,
Όμοια μιας θάλασσας ανάστατης.
Σκάει το ποτάμι στην καρδιά,
Τόσο αγαπάει που τ’ αντέχει.
Είναι το χαμόγελό της παγωμένη γη,
Κι είναι η μοίρα της διαταγή,
Ειν’ το φόρεμά της κύμα απερίσπαστο,
Όμοιο με το κρίμα της το ασίγαστο.
Σκάει το κύμα στην καρδιά,
Κι όπως παφλάζει κάτι αλλάζει ξαφνικά,
Σκάει το ποτάμι στην καρδιά,
Κι ας αγαπάει, δεν αντέχει.
Μάτια μου απόκοσμα,
Άγριες θάλασσες,
Φεύγεις αδάκρυτη,
Λες και το διάλεξες,
Μάτια μου απόκοσμα,
Γη μου απάτητη,
Τώρα έχεις όνομα.
