Μαύρη αράχνη ήσουν πάντα που τσιμπά
τα στήθη μόνο που πληγές μου τα ανοίγει
Μια μαριονέτα που στα χέρια σου κρατάς
μα η καρδιά, καρδιά μου δεν είναι παιχνίδι.
Μη με πονάς
από τον ύπνο της φωτιάς μη με ξυπνήσεις
Κι αν μ’ αγαπάς
κάνε τ’ αδύνατα εδώ για να γυρίσεις.
Κίτρινοι τοίχοι της ανάμνησης καπνός
κι ένα τσιγάρο πάνω τους μισοσβησμένο
Ξυράφι έγινε το μίσος σου αυτό
τα χείλη μάτωσαν εσένα να γυρεύουν.
Μη με πονάς
από τον ύπνο της φωτιάς μη με ξυπνήσεις
Κι αν μ’ αγαπάς
κάνε τ’ αδύνατα εδώ για να γυρίσεις.
Είπες τα όνειρα είναι για δύο
πως το αντίο δεν είναι για εμάς τους δύο
Μα σα το ξωτικό έχεις πετάξει
και την καρδιά μου σε δυο κρύσταλλα έχεις σπάσει.
Αν μ’ αγαπάς…
