Το πρόσωπό σου με γεμίζει με χαρά,
Το βλέπω καθημερινά, θέλω για πάντα,
Κάτι μου λέει πως το δικό μας μυστικό,
Θα φύγει ξαφνικά όπως πάντα.
‘Οταν σε βλέπω θέλω τόσο να αφεθώ,
Να πέσω μες στην αγκαλιά σου,
Γνωρίζω πως είναι απλό και επικίνδυνο,
Να έρθω πιο κοντά σου.
Και ποιος μου λέει αν αφεθώ,
Μέσα στον έρωτα που εύκολα μοιράζεις,
Πως δεν θα έρθει η στιγμή,
Που μες τα μάτια άλλον πάλι θα κοιτάζεις;
Και ποιος μου λέει αν αφεθούμε,
Με τον ίδιο τρόπο εμείς ερωτευτούμε,
Λες να ‘ταν τότε το σωστό,
Καλύτερα ούτε καν εμείς να γνωριστούμε;
‘Αστο καλύτερα,
Να μην αγαπηθούμε,
‘Αστο καλύτερα,
Ούτε καν να γνωριστούμε,
Αφού στο τέλος εσύ και ‘γω,
Θα σκοτωθούμε.
‘Ήταν η πρώτη μου φορά,
‘Οταν σε είδα ερωτεύτηκα τα πάντα,
Εκείνη τη στιγμή δε τη ξεχνάω,
Θα τη θυμάμαι δυστυχώς για πάντα.
