Είναι στιγμές που οι λέξεις γίνονται σιωπή
στάζει φωτιά στα χείλη το αντίο.
Πικρός καημός ο χωρισμός σου το ‘χω πει
όταν κοπεί η αγκαλιά στα δυο.
Να περνάς απο ‘δω
για να μην τρελαθώ,
να περνάς και να λες
ο χρόνος δεν γιατρεύει πια τις πληγές
και φταίω όσο φταις.
Να περνάς απο ‘δω τα βράδια
και αν ζω μην ρωτάς
σαν γυαλί να με σπας
και την ζωή μου σαν καπνό να σκορπάς
αφού δεν μ’αγαπάς!
Είναι φωτιά το άγγιγμά σου στο κορμί
και ο χωρισμός στα στήθη μου αγκάθι.
Βαθιά πληγή, βαθιά στο σώμα μου ρωγμή
η ερημιά στου νου το κατακάθι.
Να περνάς απο ‘δω
για να μην τρελαθώ,
να περνάς και να λες
ο χρόνος δεν γιατρεύει πια τις πληγές
και φταίω όσο φταις.
Να περνάς απο ‘δω τα βράδια
και αν ζω μην ρωτάς
σαν γυαλί να με σπας
και την ζωή μου σαν καπνό να σκορπάς
αφού δεν μ’αγαπάς!
