Υπάρχει κάτι σ’ αυτό το ντηλ που δεν αντέχω.
Να ξέρεις για όλα αυτά εγώ δεν έχω συμφωνήσει.
Σαν να ζούμε σε μια δυστροπική ταινία τρόμου:
“Καλωσήρθατε σ’ ένα ζοφερό μέλλον”.
Κι αν σήμερα μαθαίναμε πως δεν υπάρχει δικαιοσύνη,
πως δεν είναι η εποχή για περίπλοκες αλήθειες,
έξω στο δρόμο ρίχνουν βεγγαλικά…
Ή μήπως.. Ή μήπως καίγεται η πόλη;
Μια αργή μουσική σε σκηνή καταστροφής.
Περπατάω σαν να είμαι ο εκλεκτός στο Μάτριξ.
Βουλιάζω μες στην άσφαλτο, βουλιάζω στις τηλεοράσεις.
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη κι είμαι αόρατος…
Περνάω εναλλάξ τα πέντε στάδια της θλίψης.
Οι δρόμοι τριγύρω ολοένα και στενεύουν.
Η μουσική στ’ ακουστικά μου λέει πως δεν ανήκω εδώ.
Όλο γεμίζω βαλίτσες, μα δεν φεύγω.
Κι αν κάποιος θα με σώσει θα ‘σαι ‘σύ…
Κάπου σαν παραμύθι καίγεται η Αθήνα…
Κοίτα πόσο αθώα μοιάζει η στάχτη,
όταν πέφτει σαν χιόνι.
Απόψε θα πούμε πάλι για το πρόσωπο του τέρατος.
Πόσο ρομαντικά θα μοιάζουν όλα εκ των υστέρων.
Έξω καίγονται ζωές μες στο βαρέλι της ιστορίας,
έξω καίνε στοίβες με τραγούδια.
Κι αν κάποιος θα με σώσει θα ‘σαι ‘συ…
Γαντζώνομαι απ’ το όνειρο που ξέρω να κάνω,
δυναμώνω τη μουσική στ’ ακουστικά μου
και μέσα απ’ το κελί μου σου φωνάζω:
“Είναι επείγον! Κοίτα με! Είναι επείγον!
Το δωμάτιο δεν έχει οξυγόνο!”
