Πετούνε τα κοράκια, πάλι στον ουρανό,
ντυμένα είναι τούτα, λευκά, σα περιστέρια,
το κρώξιμο ακούγεται σαν λύπη, στο χαμό ,
τα όμορφα φτερά τους, του Ευρύνομου τα χέρια.
…………………
Ψηλά στον ουρανό, ο ματωμένος ήλιος,
οσμή θανάτου απλώθηκε, οσμή αρρωστημένη,
φωλιά κοράκων γέμισε με κίβδηλο θυμό,
αναρωτιέμαι ετούτη η γη, από τι ‘ναι “μολυσμένη”
………………………….
Με πόνο, με συμπόνια, μιλούν με σπαραγμούς,
της πλάνης πέπλο άπλωσαν πάνω σ’ αποκαΐδια,
μα κάλπικα τα δάκρυα, πάνω στους σκελετούς,
που άφησε η λαίλαπα, μαυρίλα και ασχήμια
…………………………………
Ψηλά στον ουρανό, ο ματωμένος ήλιος,
οσμή θανάτου απλώθηκε, οσμή αρρωστημένη,
φωλιά κοράκων γέμισε με κίβδηλο θυμό,
αναρωτιέμαι ετούτη η γη, από τι ‘ναι “μολυσμένη”
