Πάντα αγαπούσα την τρέλα και το άγνωστο
ολόγιομο σαν φεγγάρι τον αύγουστο
να μ’ οδηγεί σ’ όλα εκείνα που θα ‘θελα να ‘μαι
Έπαιζα με τη φωτιά και τον άνεμο
έγραφα στον ουρανό με το δάχτυλο
το φως ερχόταν λες απ’ τον παράδεισο να ‘ναι
Μια φωνή μου λέει
«Έλα μακριά να φύγουμε
απ’ όσα χαμηλά μας κρατάνε
κι ό,τι βαθιά σε πλήγωσε,
ρίξε μια μαύρη πέτρα και πάμε»
Πάντα κρυφά μες τη σκέψη σου θα ‘μαι
σαν τα μικρά μυστικά που κρατάνε
για πάντα κι όσο γλυκά κι αν πονάνε
τόσο μας κάνουν να χαμογελάμε
Όταν τελείωσαν όλα, δεν έκλαψα
σε μια βιτρίνα τα μάτια μου έβαψα
σαν φύλλο ξάπλωσα μέσα στην άδεια πισίνα
Κενή από μέσα κι απ’ έξω στην πένα
σκληρή σαν βράχος, παιδάκι με σένα
δε νιώθω άγχος ακόμα τραγουδάω σε μια χτένα
Μια φωνή μου λέει
«Έλα μακριά να φύγουμε
απ’ όσα χαμηλά μας κρατάνε
κι ό,τι βαθιά σε πλήγωσε,
ρίξε μια μαύρη πέτρα και πάμε»
Πάντα κρυφά μες τη σκέψη σου θα ‘μαι
σαν τα μικρά μυστικά που κρατάνε
για πάντα κι όσο γλυκά κι αν πονάνε
τόσο μας κάνουν να χαμογελάμε
