Της μοίρας μου τα κύματα πολλές φορές αγρίεψαν
και χάλασαν τον κόσμο που ’χα φτιάξει.
Τι κι αν μετρούσα βήματα τα πόδια μου με πρόδωσαν
κι ας είχανε το δρόμο μου χαράξει.
Αχ, είναι σαράκι και πληγή μες στη ζωή η προσμονή
να λέει αντέχω και ποτέ να μην τελειώνει.
Αχ, και να γύριζε ο τροχός κι ο πηγαιμός να ’ταν ανθός
μες στην καρδιά μου καλοκαίρι να ριζώνει.
Μα όνειρο μένει η χαρά, όνειρο μένει στα κρυφά
κι όνειρο που ποτέ αυγή δεν ξημερώνει.
Φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ο πόνος μου δεν πάλεψε
τον χρόνο μες στη χούφτα του να κρύψει.
Κι όσα παλάτια χάλασα σαν αεράκι τα ’κλεψε
το δάκρυ που μου φύλαγε η θλίψη.
