Να ’ριχνες, Θεέ μου, μια βροχή, να δρόσιζες το χώμα
και τη θλιμμένη της καρδιά που λαχταρώ ακόμα.
Να ’ριχνες και μια ξαστεριά στην πόρτα της απ’ έξω,
το βράδυ που ’ναι μοναχιά τη σκέψη της να κλέψω.
Κάθε που φέγγει ο ουρανός ο νους μου αλητεύει
στα μάτια της τα φλογερά και τ’ όνειρό μου κλέβει,
στα μάτια της τα φλογερά κι όλο καημούς γυρεύει.
Να ’παιρνες, Θεέ μου, ένα φιλί που το ’χω φυλαγμένο,
στα χείλη της να τ’ άπλωνες, να μη με νιώθει ξένο.
Κι απ’ το φιλί σα ξύπναγε κι απ’ τη δροσιά στο στόμα,
να μου ’γνεφε μες στ’ όνειρο πως μ’ αγαπάει ακόμα.
