Απο τότε πουθενά δεν σε έχω δει
έτσι λένε φίλοι και γνωστοί.
Ξέρουν όλοι πόσο είχα βυθιστεί
όταν έγνεψες το “γειά” σου.
Απο τότε σαν να άνοιξε η γη
και κατάπιε την σκιά σου
και ούτε ήλιος δεν σε είδε, ούτε βροχή
έτσι όπως σε έπαιρνε η φυγή.
Μα εγώ έχω τα σημάδια σου αγκαλιά
κόκκινες πληγές πάνω στο σώμα,
μ’ αυτά σου τα ανεξίτηλα φιλιά
πως να σε ξεχάσει η καρδιά.
Μα εγώ έχω τα σημάδια σου αγκαλιά
πως μου λείπεις και πως καις ακόμα
μ’ αυτά σου τα ανεξίτηλα φιλιά
πως να διώξω άλλη μιά βραδιά.
Απο τότε κάθε μέρα παρελθόν
πως αλλάζει ο άνθρωπος λοιπόν
στις παρέες, στις ζωές των αλλωνών
δεν ανήκω, δεν συχνάζω.
Απο τότε κάθε νύχτα φυλακή
και την λύπη μου σκεπάζω
σε ένα σπίτι που έχει ζήσει την γιορτή
πως να βρει αντίλαλο η σιωπή.
Μα εγώ έχω τα σημάδια σου αγκαλιά
κόκκινες πληγές πάνω στο σώμα,
μ’ αυτά σου τα ανεξίτηλα φιλιά
πως να σε ξεχάσει η καρδιά.
Μα εγώ έχω τα σημάδια σου αγκαλιά
πως μου λείπεις και πως καις ακόμα
μ’ αυτά σου τα ανεξίτηλα φιλιά
πως να διώξω άλλη μιά βραδιά.
Μα εγώ έχω τα σημάδια σου αγκαλιά
πως μου λείπεις και πως καις ακόμα
μ’ αυτά σου τα ανεξίτηλα φιλιά
πως να διώξω άλλη μιά βραδιά.
